Back on my feet

Po chwilowej (khe, khe) niedyspozycji psycho-fizycznej jestem z powrotem i nawet próbuje realizować kolejny z tygodni mojego planu maratońskiego. Tak, tak, czasu coraz mniej, wiec i presja coraz większa. Czuję to, owszem. Nastroje od „na pewno dam rade”, po „o kurna, chyba Cię pogrzało, znowu będziesz sie meczyć i umierać przez 4:54h”…

Dzisiejszy Key Run Workout #1 po kilkudniowej przerwie nie był przyjemny. Zadyszkę miałam już na rozgrzewce.. ja pierdziele, przy tempie 6:40min/km. Psychicznie też cieżko się mobilizować, jak nogi ciężkie i jakieś takie nieswoje. Potem było 6x 1200m. Czyli miodzio. Planowane tempo: 5:05 – 5:20min/km. OMG!!! Pierwsza przebieżka – oj bolało bardzo. Jednak z każda kolejna było coraz lepiej. Tempa niestety nie dotrzymałam (w 2/3 treningu). Cóż, trudno. Ale być może dzięki temu przeżyłam i zrobiłam całość. Łącznie (jak się pod domem dowiedziałam): 12.5km. Not bad, not bad. Myślę, że potrzebuje tak z 1.5 tygodnia, żeby powrócić do formy sprzed tygodnia leniwca.

Aha, przez te kilka dni zdążyłam zapomnieć o prawidłowej rozgrzewce!!!! Albo o jakiejkolwiek rozgrzewce. I to po takim okresie zasiedzenia i przed szybkim terningiem!!!  Aha, o rozciąganiu po biegu też jakoś zapomniałam w pospiechu przed wyjściem do pracy:/ Co za łoś! Prosta droga do kontuzji… Tak prosta, że truchtając do domu achilles znowu dał znać o sobie:/  Przed wyjściem udało mi sie zastosować 40-minutową mrożonkę (opaska+kostki lodu) na kostkę – mam nadzieję, ze pomoże.

Wnioski i przestrogi na najbiższe 7 tygodni:

• nie panikować!!! Łatwiej mówić, niż zrobić…
• nie rozpaczać z powodu zawalonego tygodnia! Przecież 8 poprzednich poszlo zajebiscie!
• nie opuszczać weekendowych biegów!
• zacząć z powrotem cieszyć się każdym terningiem!

No! To do dzieła! A raczej kontynuacji dzieła🙂

Pozostało 7 tygodni!!! 48 dni!!!

TODO na najblizszy miesiąc i co warto by poprawić (bez ciśnienia, ale warto by;)):

• joga/astanga – spróbować samodzielnie porobić asany w domu, jak nie ma czasu jeździć na zajęcia
• core – czyli głównie brzuszki
• siłowe – hmm no tu to na razie nie mam konceptu
• 3 biegi jak w zegareczku, czyli tak do tej pory
• dwie 30-stki (tu się wszystko okaże…)

Reklama

Tydzień 18.07 – 24.07

To był najgorszy tydzień od czasu rozpoczęcia planu.. wpuisuję go tutaj tylko dlatego, że taki założyłam schemat cotygodniowych „spowiedzi”.

W planie standardowo 3 kluczowe biegi:

Tydzień 8

I dałam dupy na całej lini:

Wt (zamiast Key Run Workout #1) Ślęża- bieg 5 km

Suma przebiegnietych km: 5 (!!!!!!!) km

Zadziwiajace jak sprawy poza-biegowe potrafią spieprzyć cały misternie układany plan i wszelką ochotę do biegania.

Z pięknych planów udało się tylko we wtorek po pracy pojechać na Śleżę i  zaliczyć coś na kształt biegu górskiego, zamiast planowego Key Run Workout #1.  Biagłam sama, Blas miał mnie gonić po 10-15 min. Chciałam biec na sam szczyt, czyli ok 4-5km, ale po 2.5 km obleciał mnie strach jak dotarłam do nieco gęstszej części lasu, a i zmierzchać zaczynało.   Przypomniały mi sie wszystkie historie typu Blair Witch Project, więc:  tył-zwrot i jazda na dół.

Reszta tygodnia – bez komentarza.

Ominęty weekendowy długi bieg – czego najbardziej żałuję…

Poprzednie tygodnie wyglądały tak :

• Tydzień 9
• Tydzień 10
• Tydzień 11
• Tydzień 12
• Tydzień 13
• Tydzień 14
• Tydzień 15
• Tydzień 16

Tydzień 11.07 – 17.07

W planie standardowo 3 kluczowe biegi:

Tydzień 9

.. zrealizowane tak:

Wt Key Run Workout #1 11 km + Rower (praca)14km
Śr Key Run Workout #2 9.5km
Pią Joga (80min)
Sob Akici Śnieżnik (14.4km)
Niedz Bieg Homolan w Kudowie Zdrój (jako Key Run Workout #3) 10.5km + 5.3 km (warm-up + cooldown)

Suma przebiegnietych km: 36.3 km

Wtorkowe Key Run Workout #1 czyli 12 sztuk szybkich 600- metrówek. Uff. Było szybko i  momentami ciężko. Nie wiedziałam, że mogę biegać takie odcinki z prędkością równą z czwórką na przedzie!!! A dokładniej około 4:50-55! Nie.. no nie pogadasz..:)))

Środowy  Key Run Workout #2 – późny bieg tempowy – lekki niewypał, ale o tym juz pisałam.

I zamiast  Key Run Workout #3 w niedziele były zawody w Kudowie, nie chciało mi się już dokręcać do planowanych 18-stu km;)

Poprzednie tygodnie wyglądały tak :

• Tydzień 10
• Tydzień 11
• Tydzień 12
• Tydzień 13
• Tydzień 14
• Tydzień 15
• Tydzień 16

Pudło! Po raz pierwszy!

Po raz pierwszy w życiu udało mi się stanąć na pudle na zawodach. I nieważne, że to mały lokalny bieg i frekwencja wśród kobiet niewielka. Ważne, że walczyłam i wywalczyłam:))

Ale od początku;) Po Akicicim Śnieżniku przetransportowaliśmy się do Kudowy Zdrój na nocleg, tak żeby z rana mieć blisko na  XXXIII Bieg Homolan na dystansie 10.5 km. Z łatwością znaleźliśmy tani nocleg, bez problemów a propos psa. Wieczorem lenistwo totalne, piwko, pizza, paluszki. Dosyć mało zdrowe paliwko przed biegiem, ale co tam. Kudowa Zdrój – piękne miasteczko, bardzo zadbane, kolorowe. Super na bazę wypadową w góry.  Nie wiem jakim cudem wcześniej tu nie byłam, zwłaszcza, że z Wroc jest bliżej niż np. do Szklarskiej czy Karpacza.

Kudowa pozdrawia!

Rano obydwoje z Blasem stwierdziliśmy , że nogi nas bolą po Śnieżniku i nie chce nam się biec w żadnym biegu.  Tym bardziej, że dookoła tak sielsko anielsko, uzdrowisko, deptaczki i zapowiada się niezła żarówa z nieba. Alternatywą było nie biec w biegu, tylko robić długie wybieganie 18 km (Key Run Workout #3)… O nie! To ja już wolę się pomęczyć przez dychę;))

O jezuu.. musimy znowu bieeeec?

Musimy!

Start był o godz. 11. Trasa prowadziła alejkami Parku Zdrojowego w Kudowie, między kuracjuszami i spacerowiczami. Pięć kółek po 2.1 km. Na jednym kółku 2 podbiegi, takie ok 50m. Ogólnie przyjemna, przy czym 40% trasy wiodło w pełnym słońcu (ponoć było 30 st. C), co razem z brakiem wiatru dawało się nieźle we znaki.

Pierwsze kółko biegło się ciężko. Szok dla organizmu, że nagle ma speedować w takiej temperaturze. Potem już jakoś leciało. Stopniowo zbliżałam się do dwóch kobitek, które sobie upatrzyłam. Równiutko  zmniejszałam odległość nas dzielącą. Najpierw jedna. Potem druga na podbiegu. Pani w czerwonym do samego końca siedziała mi na plecach, ale już do końca nie oddałam prowadzenia, które prawie zawałem przypłaciłam;) Na 4-tym włączyłam muzę. Nowy power, jak zawsze:) Piąte kółko w sumie już frunęłam z uśmiechem na twarzy (że już koniec, oczywiście).

Czas: 0:54:50h (na trasie 10.5km)

A więc życiówka nowa na dychę jest! Jupiii!!! Blas też się poprawił (jak zwykle;) ale to już temat na oddzielna historię.

Na mecie czekała już utęskniona Bagusia. Na czas biegu została w zacienionym miejscu w aucie i chyba nas widziała jak biegliśmy, bo była nieźle zdenerwowana jak ją B wypuścił. Buuu, biedactwo.

Potem już tylko relaks pod gruszą… woda zdrojowa na zmianę z piwkiem, jedzonko dla nie-wegetarian (czyli ja „dziękuję”), czekamy na wyniki. Spotkaliśmy kilkoro znajomych z Wroc, z Dorotą zaczęłyśmy obliczać ile kobitek było między nami i czy mam szansę na pudło. Cichą nadzieje miałam, ale nie chciałam się potem rozczarować jak by nie wyszło…

Streczing + piwo = dwie najważniejsze rzeczy po biegu

A tu niespodzianka!!! Jeeeest 3-cie miejsce!!!

( źródło: kudowa.pl )

Smile jak bym wybiegała kwalifikacje do Londynu conajmniej…

( źródło: kudowa.pl )

A co tam! Ciesz się chwilą póki możesz!!

Akici Śnieżnik

Weekend zaczął się bardzo psio i  akitowo wyjazdem na nieformalny zlot akit z Wrocławia i okolic na Śnieżnik.

Dla niewtajemniczonych: akita inu (akita japońska) to japońska rasa psa z rodziny szpiców. Może mieć umaszczenie czerwone (jak moja) lub pręgowane. Akity znane są jako psy Samurajów, w Japoni aktualnie uznane za skarb narodowy. Akity były psami myśliwskimi,  niestety mają w swoim życiorysie także walki psów. Za pewne dlatego bywają ostre i dominujące, zarówno wobec innych psów, jak i niektórych ludzi. Są charakterne i bardzo niezależne, w większości niezłychanie spokojne, wręcz stoickie, i wierne swoim właścicielom:))  Więcej o akitach  można przeczytać np.  na wikipedii.

W Kletnie skąd startowała akito-ekipa zjawiło się ze 20 akit z właścicielami i towarzystwem. Adam z Sylwią z hodowli Mori No Kodomo przywieźli z 5 sztuk, więc dla każdego chetnego znalazła się akita do prowadzenia;) Do wyboru, do koloru. Pręgusy i rudzielce.

Ruszyliśmy na przedzie razem z  Iru, Ureshi, Agatą i Moniką. Trasa okazała się wcale nie taka lajtowa jak przewidywaliśmy, ale w sam raz, żeby w nagrodę zrobić małą akicią nasiadówę pod schroniskiem.

Bagira, daj buziaczka!

Pełna olewka. Idę spać.

Na szczęście na szczyt tez udało nam się dotrzeć. Wspaniałe widoki i chłodny wiaterek powitały nas na szczycie.

Która jest moja, a która Twoja?

Oczywiście grupowe zdjęcie. A jakże… nie na co dzień ma się okazję zobaczyć/poznać tyle wspaniałych psów i ich kochanych właścicieli:)))

Cudnie spędzony dzień!!! Mogłabym tak w każdy weekend!!