XXXI Maraton Wrocławski, czyli jak na rollercoasterze

Jest wtorek po Maratonie. Właśnie wróciłam z lekkiej 4 km przebieżki z koleżanką. Patrzę na Garmina i mój niedzielny wyczyn i normalnie nie wierzę. Tempo 5:43 min/km na 42.4 kilometrach! JA jestem w stanie TAKIE tempo utrzymać przez TYLE km?! Ja tyle to ja do niedawna na chodnikowej 8-ce miewałam i nazywałam to tempo run. Nie-sa-mo-wi-te!

Gorzej być nie może?

Ale od początku. Rano obudził mnie budzik o 6, całkiem luźno wstałam i na autopilocie: banany, owsianka, kawka, ubranie, spacer z psem, auto i kierunek Olimpijski. Po czwartkowej panice, radach dobrych ludzi, tych dobrych i tych całkiem głupich, wiedziałam już, że stanę na starcie. Choćby się waliło i paliło, to na Olimpijski jadę. Tego, że przebiegnę, w dodatku z życiówką (do pobicia czas 4:54 z 2008 roku) byłam pewna. To dało mi pewność siebie i spokój w niedzielny poranek. Miałam co prawda z tyłu głowy marzenie o 3:59, ale nie za cenę kontuzji kolana. Jak by mało było przeciwności losu, Maraton wypadał w najbardziej fatalnym dniu miesiąca jaki dziewczynę może spotkać:/ Tego już było za wiele! Plan był prosty: startuję na wynik <4h i trzymam go tak długo jak się da. Jak się nie da, trudno. Po to też konieczny był Garmin, bo tempa serio trzeba pilnować od samego początku, non stop.

Na starcie w sumie wszystko tak szybko się działo, idealnie zgrałam to w czasie, żeby oddać rzeczy do depozytu, zaliczyć TT i ustawić się na starcie. Do balonów na 4:00 nie dopchałam się, ale też nie chciałam dodatkowej presji, jak bym chciała się ich utrzymać, więc olałam.

Start z bramy na Stadionie Olimpijskim (fot. gazetawroclawska.pl)

Gdzie jest taxi?

Euforia i wzruszenie po starcie szybko minęły. Pozostało tylko klepanie asfaltu. Nie powiem, nie były jakieś szczególnie wygodne te pierwsze km, ale też nie panikowałam i czekałam aż się rozkręcę (moja rozgrzewka miała jakieś 500m). Mijają pojedyncze kilometry. Wolno. Przynajmniej w mojej głowie, bo tempa pilnuję. Jak się zamyślę to spada do 6 z hakiem. Czuję, że ludzie mnie wymijają, ale staram się nie przejmować. „Spokojnie Panowie, mamy jeszcze 37km przed sobą!” Ja dalej czekam na właściwy rytm, a tu wielkie G! Kolano pobolewa, ale umiarkowanie. Na 15-km nogi mnie już bolą całe, nudzi mi się, jestem zmęczona i chcę do domu. Pada deszcz. Łapię doła, że mi się strasznie biegnie, że wszystko boli, a nawet nie ma połówki. Perspektywa dalszych kilometrów dobija mnie! Na 20-tym planuję zejść z trasy, jak dobiegniemy do centrum, gdzie będę w stanie znaleźć postój taxówek. Serio.

Plac Jana Pawła II (fot. Piotr Buga)

„Wake me up, when it’s all over”

Na 15-tym km włączam muzę. Zazwyczaj robię to co najmniej w drugiej połówce zawodów, ale tym razem potrzebowałam czegokolwiek , co mnie wyciągnie z czarnej dupy, w której byłam (okolice Stadionu). Cały czas sobie wmawiałam, że biegnę tylko do centrum. Nudy. Powoli zaczynam rozmyślać, o tym co będzie jak zejdę i co mnie najbardziej uderzyło to myśl, że ten cholerny Maraton mnie znów pokona. A co najgorsze, że będę się znów musiała z nim zmierzyć!  O nie!!! Tylko nie to. Powoli zaczyna mi świtać, żeby może jednak odbębnić ten maraton. Jakkolwiek. Na zaliczenie…

Muza też robi swoje. Każde moje większe zawody mają jakąś piosenkę przewodnią. Tym razem to hicior Avicii „Wake Me Up”. Refren szczególnie pasuje mi do sytuacji. Dobiegamy do centrum, coraz więcej ludzi, co bardzo cieszy. Nie słyszę co krzyczą, ale widzę jak się uśmiechają. Wreszcie znajome ulice, którymi jeździło się setki razy, Biegniemy na Krzyki, czyli moje rejony. Kilometry uciekają spod stóp. Kolejni mijani zawodnicy też. A ja zaczynam czuć ten groove wreszcie! Łomatko, po 20-tu paru kilometrach ja się rozkręcam?!!!! Chyba jakaś nienormalna jestem!

Grzieś na Legnickiej pogrążona w czarnych myślach (fot. Piotr Buga)

Runners high

Frunę. Autentycznie, mam momenty na takim haju, jakbym się najarała czegoś zielonego, i to w sporej ilości. Smile na twarzy chyba mi się schodzi. Momentami sama siebie hamuję, jak mi tempo za bardzo wzrasta, bo przecież dobrze wiem, że runners high nie trwa wiecznie, a już na pewno nie do samej mety! Mijam same znajome miejsca, sporo ludzi, wyprzedzam cały czas, co daje jeszcze większego kopa. Okolice rynku. Ludzie powoli schodzą rozmasować nogi, albo maszerują. Kusi, ale jestem już tak blisko i chcę mieć to jak najszybciej z głowy! Nieśmiało lukam na zegarek i przeliczam. Kurcze, wiem, że będę blisko <4h, ale do mety zostało jeszcze 4 km, a ja nie dam już rady biec po 5:00min/km przez tyle. Wiem jednak, że wynik będzie blisko 4 i rozpiera mnie szczęście!

Widzicie to podobieństwo?! (źródło: maratonczycy.com)

Mam to!

Na ostatnim wodopoju po raz pierwszy przechodzę do marszu, żeby zrobić parę łyków. Nogi napier^&*ą!!! Zrywam się od razu do biegu, bo się boję, że później już nie będę w stanie. Mijam biednych ludzików w marszu, a sama cieszę, się że dla mnie Maraton zakończy się biegiem.

Never never give up! (fot. Paweł Szotek)

Wpadam na metę! Mega szczęście! Po 5-ciu latach od pierwszego Maratonu wreszcie jestem tu znowu i to w jakim stylu! Jestem z siebie dumna!

Od połówki wyprzedziłam 550 osób, do połówki mnie wyprzedziło 100. Druga połówkę zrobiłam szybciej o 2.5 minuty. Miejsce K30: 34/112, K: 119/443.

Kasia vs Maraton: 1:1

Reklama

Maraton Karkonoski po raz pierwszy!

… i na pewno nie ostatni!!!

Wreszcie emocje nieco ostygły i mogę na spokojnie zebrać nieco faktów do kupy i spisać relację z tego, chyba najważniejszego dla mnie w tym roku, biegowego wydarzenia.

Poranek wyścigu przywitał nas przepięknym słońcem już o godzinie 5 rano, można się więc było spodziewać niezłego hardkoru w południe. Dodatkowo obudził mnie lekki skręt kiszek, raczej z nerwów, bo reszcie dotarło do mnie GDZIE jestem i NA CO się porywam! Jakoś wcześniej o tym za bardzo nie myślałam;)

Na śniadanie przyszłego mistrza poleciał banan z płatkami i mlekiem sojowym, niby to co zawsze, ale ciężko przez gardło przechodziło. Cały rynsztunek przygotowałam dzień wcześniej, wystarczyło tylko rano wskoczyć w ciuchy, poupychać wszelkie biegowe wynalazki i tak na pasie zawisł mi ponad kilogramowy dodatkowy bagaż. Ups! Ciężko!

Na starcie odwaliłam prowizorka rozgrzewki, przecież i tak się rozgrzeję 10 razy na początkowym podejściu. Szybkie buzi buzi, gadu gadu i już zapraszają na start. Reszta pcha się do przodu, ja mam czas i cały dzień, żeby ewentualnie wyprzedzać, więc ustawiam się kontrolnie z tyłu;)

Blas ma ambitny plan, ledwo w miejscu może ustać!

Start przy stacji kolejki na Szrenicę

Ostatnia szamka przed startem

3! 2! 1! Staaaart! I ruszyli mozolnie w górę! Rzeka biegaczy (bagatela 660 stęsknionych słońca!) pnie się w górę pod wyciągiem ku grani. Stresik jakby nie odpuszcza i przekonuje sama siebie, jaki to piękny dzień na całodniową wycieczkę po górach. Szlak mi dobrze znany z wycieczek z Bagirą, pamiętam jak tu nieraz drałowała. No skoro futrzak dał radę, to nie może być aż tak stromo. Rzeczywiście, da się truchtać lekko w gore. Powyżej schroniska pod Łabskim Szczytem robi się nieco stromiej, dodatkowo wreszcie zaczyna się prawdziwe opalanie, bo wychodzimy z zacienionego lasu:)

Do Śnieżnych Kotłów, pierwszego punktu, docieram w ok 70 minut, trochę poniżej limitu. Okej, przecież mam czas, a nie chcę się sfajczyć na pierwszych 6km, prawda?! Dodatkowo brzuch trochę boli, choć przecież się oszczędzam. Cieszę się, że zaraz zaczną się zbiegi, bo to coś co tygryski lubią najbardziej: wyprzedzać na zbiegach:)))

Na Kotłach napełniam 2 bidony (2 jeszcze pełne), próbuję jeść żel homemade od Blasa, ale smakuje do dupy i tylko mi po nim gorzej, więc ląduje w krzakach (tzn zawartość, nie opakowanie;)) Zaczyna się pierwszy dłuższy zbieg po „zielonych kamieniach”. Miało być tak pięknie, a tu woda chlupie w brzuchu, żołądek napieprza i w ogóle nie da się rozpędzić, o ile nie chcę wylądować w krzakach na kolanach. Damn it! Co jest?!

Afryka i Robert na trasie

Magda Łączak prawie na finiszu

Na Przełęcz Karkonoską docieram nie w humorze, czuję się zmęczona, niedobrze mi, żołądek mam zmaltretowany. Pije full wody, napełniam na full bidony, zjadam żela izostara (niezły, nawet pomimo skrętu kiszek) i jedziemy dalej. Na Słonecznik. To chyba najgorszy odcinej jeśli chodzi o teren, najwięcej tu luźnych kamieni i nieregularności skalnych na drodze. Zaczyna się też mijanka z czołówką. Ależ oni naginają na złamanie karku! Susy z góry sadzą takie jak ze 3 moje kroczki. Widać, że im też jest ciężko.

Powoli rozkminiam co by było, jak bym zeszła i jak bym to właściwie miała zrobić, jak dotrzeć do auta itp. Nie wymyślam nic sensownego, więc drałuje dalej. Oby do Śnieżki (tak jakby tam czekało rozwiązanie problemów;)).

Wreszcie przy Domu Śląskim nawrotka. Bosz, dobrze że obcięli trasę o tą Śnieżkę, bo bym się chyba zapłakała. Znowu napełniam wszystkie 4 bidony, bo przewiduję, że czas miedzy kolejnymi punktami może się tylko wydłużyć. Dalej doskwiera mi chlupiacy brzuch pełen wody, ktora chyba w ogóle się nie przyjmuje. Powoli zaczynam czuć też stopy od kamieni. Miało być w miarę „gładko” z tego co słyszałam… Biegnę w Brooks Pure Drift, minimalistyczne buty to nie są, ale mają dość cienką i miękką podeszwę. Cascadia by tu lepiej pasowała, zwłaszcza na takie delikatne stopki…

Grrr, znowu drałuje w okolicach Słonecznika, tym razem z powrotem, w kierunku Przełęczy Karkonoskiej. Słońce centralnie daje w czambo. Dodatkowo dołuje fakt, że znajomych minęłam kawał czasu wcześniej (a miałam być przed!) i że w sumie chyba wlekę się w ogonie. Zbiegi dalej słabo wychodzą, choć możliwości do biegu jest wiele.

Asfalt na ok 30-tym km jakoś mijam nie wiem kiedy i dołączam do grupki facetów przede mną. Taka gadanina zawsze trochę odciąga od ponurych myśli. Po drodze obliczam, że nawet jak będę się wlec marszem do mety, to i tak zmieszczę się w limicie. Wprawia mnie to w dobry humor i z powrotem zaczynam sobie myśleć o trasie jak o wycieczce górskiej, która gdzieś tam się kończy. Panowie trochę marudzą, a ja jakby coraz lepiej się czuję i coraz bardziej wydłużam odcinki pokonane biegiem.

Kto by pomyślał, że ostatnie km będą najwspanialsze na tej trasie?!

Cud się zdarzył normalnie! Stopy przestały boleć, brzuch chyba też, w głowie kiełkuje mi już wizja mety, co daje mocnego moralnego kopa. Biegnę. I biegnę. I mijam. Mijam znowu. WTF?? Skąd te siły?? Czyżby żele się wchłonęły, a teraz zbieram dopiero tego żniwo???

Do punku na Kotłach biegnę niemal non stop. Na punkcie dziewczynka napełnia mi bidony, pytam sie „to ile do tej mety, bo ja juz nie wiem?” Mowi, ze 4km. CO?!! 4?!! Tylko 4!!! To nara! Olewam picie, czuje mega szczęście i moc, i wiem, że już nic mnie nie zatrzyma. No może zawał, więc hamuję się nieco, żeby nie paść po 2 km, ale nogi i tak same niosą. Rzeczywiście, tak jak mówili, od Kotłów do Szrenicy to istna autostrada! Doganiam kolejnych ludzi,którzy przed chwila majaczyli w oddali. Jak się okaże na mecie, od 31 kilometra wyprzedzam 60 osób czyli ok 10% startujących! Not too bad, jak na leszcza maratońskiego:)))

Włączam muzę (tak, niosę plejer przez 38km, żeby sobie na koniec przygrać:)) i teraz do dopiero mnie rozpiera! Przedostatni podbieg na Trzy Świnki trochę mnie otrzeźwia, ale już widzę Blasa i słyszę jak się drze, to próbuję biec. Przybiegł po mnie niczym bosonogi Ted, bez butów, z siatką na plecach. Ależ to się nazywa poświecenie!

Marzyłam o tej chwili!

Ostatni zryw

I jest wreszcie ostatnia góra do pokonania – ze 200 metrów na czubek Szrenicy. Bosz, jak ciężko. Głowa chce, ale nogi coś nie teges.  Zrywam sie do biegu na ostatnich 50m, jak już finiszować, to z klasą!!! JEEEEST!!! Meta, medal, ludzie, Blas, woda, uśmiechy, znajomi, zimnie piwo, naleśnik. Jestem tak szczęślliwa, że w ogóle zapominam o bólu i słońcu.

Czekałam na ten medal od 2008 roku (tzn maratoński medal), kiedy to biegłam swój pierwszy maraton i nabawiłam się traumy do tego dystansu. Wreszcie go zrobiłam. I to nie byle gdzie, tylko w Karkonoszach!!!!

Latam!

Blogerki według wzrostu (i miejsca na mecie): Maraton3h, Ania biega i 42kmandmore

Pudło! Po raz pierwszy!

Po raz pierwszy w życiu udało mi się stanąć na pudle na zawodach. I nieważne, że to mały lokalny bieg i frekwencja wśród kobiet niewielka. Ważne, że walczyłam i wywalczyłam:))

Ale od początku;) Po Akicicim Śnieżniku przetransportowaliśmy się do Kudowy Zdrój na nocleg, tak żeby z rana mieć blisko na  XXXIII Bieg Homolan na dystansie 10.5 km. Z łatwością znaleźliśmy tani nocleg, bez problemów a propos psa. Wieczorem lenistwo totalne, piwko, pizza, paluszki. Dosyć mało zdrowe paliwko przed biegiem, ale co tam. Kudowa Zdrój – piękne miasteczko, bardzo zadbane, kolorowe. Super na bazę wypadową w góry.  Nie wiem jakim cudem wcześniej tu nie byłam, zwłaszcza, że z Wroc jest bliżej niż np. do Szklarskiej czy Karpacza.

Kudowa pozdrawia!

Rano obydwoje z Blasem stwierdziliśmy , że nogi nas bolą po Śnieżniku i nie chce nam się biec w żadnym biegu.  Tym bardziej, że dookoła tak sielsko anielsko, uzdrowisko, deptaczki i zapowiada się niezła żarówa z nieba. Alternatywą było nie biec w biegu, tylko robić długie wybieganie 18 km (Key Run Workout #3)… O nie! To ja już wolę się pomęczyć przez dychę;))

O jezuu.. musimy znowu bieeeec?

Musimy!

Start był o godz. 11. Trasa prowadziła alejkami Parku Zdrojowego w Kudowie, między kuracjuszami i spacerowiczami. Pięć kółek po 2.1 km. Na jednym kółku 2 podbiegi, takie ok 50m. Ogólnie przyjemna, przy czym 40% trasy wiodło w pełnym słońcu (ponoć było 30 st. C), co razem z brakiem wiatru dawało się nieźle we znaki.

Pierwsze kółko biegło się ciężko. Szok dla organizmu, że nagle ma speedować w takiej temperaturze. Potem już jakoś leciało. Stopniowo zbliżałam się do dwóch kobitek, które sobie upatrzyłam. Równiutko  zmniejszałam odległość nas dzielącą. Najpierw jedna. Potem druga na podbiegu. Pani w czerwonym do samego końca siedziała mi na plecach, ale już do końca nie oddałam prowadzenia, które prawie zawałem przypłaciłam;) Na 4-tym włączyłam muzę. Nowy power, jak zawsze:) Piąte kółko w sumie już frunęłam z uśmiechem na twarzy (że już koniec, oczywiście).

Czas: 0:54:50h (na trasie 10.5km)

A więc życiówka nowa na dychę jest! Jupiii!!! Blas też się poprawił (jak zwykle;) ale to już temat na oddzielna historię.

Na mecie czekała już utęskniona Bagusia. Na czas biegu została w zacienionym miejscu w aucie i chyba nas widziała jak biegliśmy, bo była nieźle zdenerwowana jak ją B wypuścił. Buuu, biedactwo.

Potem już tylko relaks pod gruszą… woda zdrojowa na zmianę z piwkiem, jedzonko dla nie-wegetarian (czyli ja „dziękuję”), czekamy na wyniki. Spotkaliśmy kilkoro znajomych z Wroc, z Dorotą zaczęłyśmy obliczać ile kobitek było między nami i czy mam szansę na pudło. Cichą nadzieje miałam, ale nie chciałam się potem rozczarować jak by nie wyszło…

Streczing + piwo = dwie najważniejsze rzeczy po biegu

A tu niespodzianka!!! Jeeeest 3-cie miejsce!!!

( źródło: kudowa.pl )

Smile jak bym wybiegała kwalifikacje do Londynu conajmniej…

( źródło: kudowa.pl )

A co tam! Ciesz się chwilą póki możesz!!