Wsiowa majówka

Majówka już dawno zapomniana, zostało po niej już tylko wspomnienie – korporacja potrafi skutecznie postawić do pionu. Nie mniej jednak, parę fotek w kompie zalega, więc nie przepuszczę okazji, żeby powspominać te piękne leniwe chwile 5-dniowego nicnierobienia. A i biegowo był to bardzo udany tydzień, z kilometrażem jakiego dawno nie było. Total za cały majówkowy długi tydzień to 77 km! To chyba rekord w 2012.

Czy w minimusach da się biegać po wodzie?

 

Blas leci na dog-kite. Takie prędkości rozwija ten pies!

Wreszcie z dala od komputera, przyziemnych spraw, wiecznego braku czasu i nadmiaru obowiązków. Główne „zadanie” na weekend to był relaks. Przyznaje się, również dlatego poległ mój marketing w konkursie Norwegofila;) Normalnie mi się nie chciało! Wybrałam hamak i zieloną trawkę.

Wieczorem: ognisko i browarek. I kima w 5 sekund!

Psiaki na smycz i w las.

Wreszcie było więcej czasu na różne pierdoły odkładane z tygodnia na tydzień. Odpaliłam miCocha, którego jakiś czas temu dostałam do testowania. W sumie odpaliłam, to dużo powiedziane,  odpakowałam z pudełka, żeby zobaczyć co i jak i obrać odpowiednią opcję testowania.

Generalnie miCoach to mała, prosta zabawka, do zliczania przebytego dystansu i prędkości. Ale to nie wszystko co potrafi! Co go wyróżnia (na przykład od NikePlusa) to to, że w miCoach’u i jego internetowym „zapleczu” mamy do dyspozycji paletę programów treningowych. Programy są dedykowane pod różne cele: luźne bieganie, fitness i kondycja, 5K, 10K, a newet Maraton.

 

miCoach pasuje nie tylko do firmowych butów Adidasa

Jako, że ostatnio jestem na bakier ze wszelkimi planami biegowymi i na razie celu biegowego na horyzoncie nie widać, chcę sobie zapodać jeden z wolnych planów treningowych, na poprawę ogólnej kondycji. Lub na krótszy dystans. Może 10K. W myśl zasady im szybciej biegasz na krótszych dystansach, tym szybciej pobiegniesz na dłuższych stanowiło by to dobrą podstawę.. khe, khe.. przygotowań do kolejnego pół lub/i maratonu;) Jeszcze nie zdecydowałam.

 

Recovery drinks – bardzo istotne w diecie prawdziwego biegacza

 

Bagira z nową koleżanką. Czy ona myśli, że to też pies?

Zazwyczaj mam tak, że na wyjazdach, wakacjach czy w nowych miejscach łatwo jest mi się zmotywować do biegania. Nowe ścieżki biegowe = wzmożone chęci do biegania. Boska odmiana po klepaniu w kółko tych samych tras: do parku i z powrotem. Bonus: bieganiem można szybko zwiedzić okolicę. W tym przypadku – okoliczne wioski. Tak więc, w trakcie mojej majówki co dzień uprawiałam jogging po wsiach. Czyli wsiogging.

 

Odliczam już dni do prawdziwych wakacji. Plany się klarują i jednocześnie przerażają. Czy wystarczy kondycja z joggingi i wsioggingu? Will see.

Reklama

Święta, święta i po świętach

No niestety, skończyło się leniuchowanie.

Te święta udało się spędzić dokładnie tak jak sobie tego życzyłam. Było rodzinnie, sielsko, sportowo, słodko, pysznie, aktywnie, towarzysko, psiarsko, leniwie itd. Rodzinka Blasa, u której po raz pierwszy spędzałam święta Bożego Narodzenia, wspaniale mnie ugościła i pozwoliła zapomnieć o własnej (chlip, chlip). Dodatkowo, domek na skraju lasu i nowe fajne towarzystwo do biegania (tak, Olga, Ty;)), czego można chcieć więcej!

Najpierw tradycyjnie wielkie pichcenie, potem tradycyjnie pałaszowanie.

Jedyne czego trochę brakowało to śnieg. W zamian była temperatura 8 stopni na plusie! Niewiarygodne!

“Co tam śnieg jak można takie mięciutkie błotko zaliczyć!”

Największą niespodziankę sprawiła mi Bagira. W czasie tych trzech dni przebiegła ze mną.. 24 kilometry!!! Wow! Co jest absolutnym hitem przy jej leniwym charakterze;) Czyżby moje próby trenerskie przynosiły rezultaty?! Może trochę. W większości pewnie była to chyba zaleta licznego towarzystwa (Olga, psy i czasem Blas) tej biegowej sfory oraz (jak nie przede wszystkim) zapachów zwierzyny jakimi przyciągał las. A było ich na prawdę sporo! Sarny i zające i inne psie marzenia;)

Przygotowania do startu, chwila na pamiątkowe zdjęcia

“Bagusia, pamiętaj czego pani uczyła! Piękny uśmiech do kamery i jedziemy!”

Reksio (ten cielaczek na 1-szym planie) się podkręcił za bardzo, że aż z kadru wyskoczył

Olga, siostra B (także od niedawna prowadzi bloga na MP), jest jedną z osób, które udało mi się wciągnąć swiego czasu w bieganie. I to z jakim rezultatem! Okazało się, że ma niezłe predyspozycje biegowo-wytrzymałościowe. Dołóż do tego silny uparty charakter, setki przebieganych kilometrów, zawodów i w tym roku zrobiła 3:34h w maratonie. Szacun!!! Hmm… może jak bym się bardziej przyłożyła.. buhaha..

Poszły!!!

A właśnie.. Czas by powziąć jakieś decyzje odnośnie wiosennych startów, bo ani się obejrzę i będzie tak jak z Biegiem Sylwestrowym w Trzebnicy:/ Jak się wreszcie namyśliłam, żeby pobiec na luzie, na rozkręcenie nowego sezonu, to zapisy zamknięto… Wrrr.

Bilans świąteczny:
Olga – 34km <— kujon
ja – 27km  <— perfecto!
Bagira – 24 km <— perfecto!
Blas – tylko 9km <—– buuuuu, wstyd!

Jak romantycznie… (a gdzie Błażej?)

Szczęśliwy pies = szczęśliwy pan

Wreszcie można wrócić do pisania o bieżących sprawach! Relacja z Nepalu może i była ciekawa i odświeżająca na początku, później niestety stała się trochę kulą u nogi;))) Wiedziałam, że chcę ją skończyć, bo fajnie będzie kiedyś wspominać, ale niestety emocje już opadły i pamięć zaczęła nieco szwankować;)

No więc co się dzieje teraz? Hmm. Biegowo na razie niewiele. Tzn nic na tyle specjalnego, o czym warto by pisać. Dookoła panuje spokojny okres roztrenowania i kształtowania ewentualnych planów na przyszły rok. Mi takie również się klarują, ale na razie co 5 min zmieniam zdanie, więc to chyba nic poważnego i nic na czym by mi szczególnie zależało. Póki co biegam sobie a muzom, staram się ruszać d** regularnie, żeby nowy rok z nowymi planami nie starować od zera;) Ale bez ciśnienia, dystanse 5-10 km na raz.

Jakieś plany na przyszły rok?

W ramach jesiennego roztrenowania (czyli mniej więcej od połowy listopada) postawiłam sobie za to dwa nowe „wyzwania”:
1. Joga
2. Zrobić z mojego psa (khe, khe) biegacza.

Joga
Jakiś czas temu czytając jakieś artykuły na necie natrafiłam na tekst o Joga Challenge. Chodziło o to, żeby przez 80 dni, do końca roku, codziennie poświęcić trochę czasu na jogę. Aż takim weteranem jogi nie jestem, jednak postanowiłam spróbować własnej wersji wyzwania: spróbować ćwiczyć jogę tyle, ile mogę, czyli bardziej skoncentrować się na jodze niż dotychczas.

Od jakiegoś czasu joga bardzo mi się podoba, jednak nigdy nie było na tyle czasu/sił, żeby bardziej się temu poświęcić. Roztrenowanie jest zatem bardzo na rękę! Skutki (już 3-4 tygodni) regularnego trenowania jogi już widzę! Uczęszczam na zajecia prowadzone (hatha joga) i sama praktykuję w domu jogę dynamiczną – Ashtanga Joga. Bardzo żałuję, że nie mogę chodzić na prowadzona Ashtangę, ale na szczęście od stycznia to sie zmieni (jupiii!!).  Szczegółową relację z Joga Challenge zamierzam zdać na blogu;)

Pies z głową w dół. Tzn ja, nie pies.

Bagira
Bagusia, jak może wiecie, nie jest psem biegającym. Ba, nawet nie jest psem specjalnie dynamicznym… Niestety w tym względzie nie bardzo pasujemy do siebie. Jakieś 2 lata temu jeszcze czasem biegała w zimie ze mną i Blasem, ale niezbyt często, za szybko się nudzi albo zostaje z tyłu.

Parokrotnie już podejmowałam próby biegania z nią, ale moja cierpliwość się szybko kończyła, bo pies się nudził albo opóźniał trening. Teraz i tak nie mam nic ciekawego do roboty, a raczej do biegania, więc równie dobrze mogę truchtać w tempie Bańki. Nieraz żółwim, nieraz sprintem, nieraz w kółko, bo bies węszy w trawie.. Może jak kondycję złapie to będziemy razem kilometry przemierzać… Ach, rozmarzyłam się…

Póki co, kondycyjnie specjalnej poprawy nie widać, ale za to za każdym razem mam szczęśliwego, zmęczonego psa z rana i z czystym sumieniem mogę ją zostawiać taką wybieganą jak na kilka godzin idę do pracy:) Bo jak wiadomo:

szczęśliwy pies => szczęśliwy pan

I odwrotnie!

Akici Śnieżnik

Weekend zaczął się bardzo psio i  akitowo wyjazdem na nieformalny zlot akit z Wrocławia i okolic na Śnieżnik.

Dla niewtajemniczonych: akita inu (akita japońska) to japońska rasa psa z rodziny szpiców. Może mieć umaszczenie czerwone (jak moja) lub pręgowane. Akity znane są jako psy Samurajów, w Japoni aktualnie uznane za skarb narodowy. Akity były psami myśliwskimi,  niestety mają w swoim życiorysie także walki psów. Za pewne dlatego bywają ostre i dominujące, zarówno wobec innych psów, jak i niektórych ludzi. Są charakterne i bardzo niezależne, w większości niezłychanie spokojne, wręcz stoickie, i wierne swoim właścicielom:))  Więcej o akitach  można przeczytać np.  na wikipedii.

W Kletnie skąd startowała akito-ekipa zjawiło się ze 20 akit z właścicielami i towarzystwem. Adam z Sylwią z hodowli Mori No Kodomo przywieźli z 5 sztuk, więc dla każdego chetnego znalazła się akita do prowadzenia;) Do wyboru, do koloru. Pręgusy i rudzielce.

Ruszyliśmy na przedzie razem z  Iru, Ureshi, Agatą i Moniką. Trasa okazała się wcale nie taka lajtowa jak przewidywaliśmy, ale w sam raz, żeby w nagrodę zrobić małą akicią nasiadówę pod schroniskiem.

Bagira, daj buziaczka!

Pełna olewka. Idę spać.

Na szczęście na szczyt tez udało nam się dotrzeć. Wspaniałe widoki i chłodny wiaterek powitały nas na szczycie.

Która jest moja, a która Twoja?

Oczywiście grupowe zdjęcie. A jakże… nie na co dzień ma się okazję zobaczyć/poznać tyle wspaniałych psów i ich kochanych właścicieli:)))

Cudnie spędzony dzień!!! Mogłabym tak w każdy weekend!!